Het weer
Ditmaal gelukkig rustig weer ten opzichte van gisteren. Het is wel winderig en weer hangen daar een dreigende grijze deken aan de lucht. Ondanks de dreiging mag ik spreken over zonnig en prima weer.
De heenweg
De lijn tussen Rotterdam en Den Haag is slachtoffer geworden van koperdiefstal en dat ontregelt het verkeer best sterk. De treinen naar Dordrecht rijden nog wel, maar de treinen vanuit Dordrecht naar Amsterdam (2210, 2212, de treinen van rond mijn tijdstip) rijden niet. Dit is raar, want als de treinen in Dordrecht uitvallen, kun je van deze treinen in de buurt - neem ik toch aan - vervangende treinen maken die bijvoorbeeld in Den Haag HS beginnen? Daar hebben ze nota bene speciale treinnummers voor uitgevonden (zo zou de 2212 dan nu rondrijden als 402212). Dat wordt vaak toegepast en heb je hoe dan ook een robuuste dienstregeling waarbij er zo min mogelijk aan de hand voor de reizigers die na het getroffen traject de trein moeten nemen. Ik had er in ieder geval geen last van, want mijn treinen reden allemaal wel.
Te Laan van NOI zag ik de sprinter naar Den Haag Centraal niet klaarstaan en ook niet aankomen: deze werd aangekondigd met vijf minuten vertraging. In realiteit vertrok deze twee minuten later, maar de vertraging was in ieder geval groot genoeg om de aansluiting mogelijk te laten zijn. De aanstormende trein bestond uit twee drieledige SGMm's en dat is toch weer wat anders dan de eeuwige SLT op dit traject. De intercity naar Utrecht Centraal stond er al, maar deze was ook voorzien van ander materieel dan gebruikelijk: het was een zesledige VIRM, precies dezelfde soort als voor de intercity Schothorst die vijf minuten voor vertrek van de intercity Utrecht Centraal overigens aan kwam rijden.
Mijn rugtas is wat zwaarder deze dag omdat ik pakketjes af moet leveren. Met een laptop en twee flessen water wordt dat een uitzonderlijk gewichtige opgave (meer dan twee kilo erbij is feest), maar deze dag kende nog lang niet zo'n gewichtige rugtas als toen ik naar Luxemburg toe ging! Die was helemaal volgepakt met vier flessen water, een laptop, allerlei snoertjes, kleding en wat allemaal nog meer niet die de tas zowat deed uitpuilen.
De terugweg
Voor de terugweg aanving zou ik de pakketjes afleveren bij een leverpunt in een bouwmarkt in de buurt in verband met een gunstige lichtingstijd, maar daar werden helemaal geen zendingen naar het buitenland geaccepteerd omdat ze die eenvoudigweg niet uitvoerden! Alsof je een postkantoor hebt zonder zegels, wat een onvoorstelbare onzin! Het personeel zei nog wel dat ze die service *doet overgeven van dit woord* in de toekomst wel zouden gaan leveren, maar neen, evenmin hadden zij daar verstand van. Ik verliet de locatie verbouwereerd en op de bus ging ik al niet meer wachten - meer dan vijftien voor een bus wachten die toch een tien minuten omrijdt deed mijn humeur ook niet veel meer verbeteren. Ik heb zodoende een keer naar het station gelopen in plaats van dat ik de bus zou gaan nemen.
Eenmaal toen ik station Gouda benaderde kwam een intercity naar Den Haag al aanrijden in de vorm van een DDZ en ik moest er een licht eindsprintje achteraan gooien (met de pakketjes...) om nog voor 18:04 in de trein te zijn. Dat lukte.
De sprinter naar Haarlem stond klaar, twee vierledige SLT's, waarvan het rijstel aan de kant van het stootblok afgesloten was. Een vrouw probeerde tweemaal om de deuren van dit duistere rijstel te openen en weerom verbaas ik me over het intelligentieniveau van sommige mensen: de trein is donker, iedereen loopt naar voren: waarom dan nog eens hardleers proberen om die deuren alsnog te openen? Ben ik nu zo slim, of... ach laat ook maar.
Eenmaal onderweg sla ik voor het eerst een boek open: De donkere kamer van Damokles van W.F. Hermans. Ik ben normaal gesproken niet bijster weg van Nederlandse literatuur (dat is nog een parabool te noemen - mijn favoriete literatuurwerk tot nu toe is nog altijd van een Vlaming) maar het boek had ik al een tijd ongelezen zien staan in mijn pas heringerichte kast, dus waarom ook niet. Ik kwam niet echt ver, ik begrijp het verhaal moeilijk, zeker met bladzijden die midden in een zin eindigen en met een hele nieuwe zin op de volgende pagina beginnen. Is dit gewoon amateuristisch gedrukt, of ontgaat mij hier een revolutionaire schrijfstijl waarbij plotseling vier scenario's zonder aankondiging afgebroken worden en vervolgd worden in het midden van een ander stuk? Ik was nog maar net begonnen met het verhaal op bladzijde 9 en ik las het woord 'Voorschoten'.
En ergens kwam daar een raar gevoel mijn rug bekruipen. Ik keek omhoog en zag op dat zelfde moment:
Jawel, Voorschoten. Hoe bestaat het...
Eenmaal in Heemstede-Aerdenhout kwam uit het niets bus 4 die vanaf Heemstede naar Schalkwijk zou gaan en daar kwam een man uit die in lichte paniek vroeg op 'die bus' al weg was. 'Die bus' waar hij het over had was bus 9 naar Hillegom en die was een minuut geleden vertrokken. Ik vertelde hem nog dat ik vreesde dat die slechts om het uur rijdt (dat wist ik wel zeker, maar onbewust laat ik het wat erger klinken) en als reactie kwam daar een welgemeende kuuuuuut vanaf.
Halverwege verliet een vermoedelijk Oost-Europese dame de bus die vroeg welke richting zij op moest lopen om naar een 'Scouting place' te komen. Ik mag dan wel mijn hele leven in Zandvoort vertoefd hebben, maar ik heb werkelijk geen idee of er in Bentvelt (het zuidelijk gelegen dorpje onder Zandvoort - zelfde gemeente) zich een scouting bevindt... een beetje research achteraf gaf inderdaad dat er een scounting in Bentveld zit. Je hele leven in een dorp bevinden en dan daarmee automatisch helemaal bekend zijn in eigen dorp, zeggen ze dan.
Poging twee voor de aflevering van de pakketten in een supermarkt in Zandvoort mislukte ook faliekant: de pakketjes leken wel geaccepteerd te worden, maar het automaat scheen dienst te weigeren. Ik denk toch echt dat het ligt aan de twee jongedames die werkelijk geen idee hadden wat ze moesten doen en wat ze ermee aan moesten. Het eerste pakketje voor het buitenland werd nog wel voorzien van een sticker met erg veel moeite, maar vertrouwen deden wij allebei het niet omdat er geen bonnetje kwam. Het grote tweede pakket kwam tevoorschijn en één van de twee vroeg nog hoopvol 'En deze moet wel binnen Nederland?' waarop ik droog, verslagen antwoordde dat 'als er geen Nederland opstaat, dat wel niet het geval zal zijn zeker...' en zo werd alles maar geannuleerd en kon ik het morgen proberen bij mijn vertrouwde postplek. De staat van de post in dit land is slecht te noemen, bij dezen!
Ten slotte: deze NS-kaartenautomaat had er niet zoveel zin in vandaag om het welkomstbericht snel goed te laten tonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten