zaterdag 28 november 2015

31 augustus 2015 - Pendelen (deel 18)

Het weer

Het is flink aan het onweren in de ochtend. Bliksem en gedonder om de tien seconden en een aanhoudende regen gedurende de hele dag.

De heenreis

Ik besluit, vanwege het weer, omdat de aanloopweg korter is, om de reis aan te vangen met de sprinter naar Amsterdam Centraal vanuit station Zandvoort aan Zee, om daar over te stappen in Haarlem op de trein naar Dordrecht zoals ik dat normaal ook gedaan zou hebben na een korte busrit.

In Haarlem weerklinkt de mededeling dat de intercity naar Dordrecht niet verder rijdt dan Den Haag HS en dat is jammer, maar niet té jammer omdat er afdoende alternatieven zijn. Mits de opgegeven seinstoring niet in Den Haag zelf rondzweeft. Dat doet deze niet, want de storing bevindt zich tussen Den Haag en Rotterdam. Het wordt weer als vanouds overstappen te Laan van NOI, met nu al een zekerheid dat de ondoenlijke overstap al gauw vervangen zal worden door een metro of een tram.

De terugreis

Het is lekker gaan regenen en er is het een en ander vertraagd. De intercity naar Den Haag haalde ik al niet omdat de bus vertraagd is (lichtjes, maar toch voldoende), dus wordt het de sprinter van zo'n 6 minuten later. Deze rijdt zelf ook vijf minuten vertraagd, maar die vertraging heeft geen invloed op de aansluiting op de intercity naar Amsterdam via Haarlem. Zowaar geschiedt het hoogst ongebruikelijke: mijn trein bestaat uit acht rijtuigen in plaats van de gebruikelijke veel te korte vier!

Resumé

SP Zandvoort aan Zee > Haarlem
IC Haarlem > Den Haag Laan van NOI
[3] Den Haag Laan van NOI > Den Haag Centraal Boven
IC Den Haag Centraal > Gouda
[6] Gouda > Gouda
[187] Gouda > Gouda
SP Gouda > Den Haag Centraal
IC Den Haag Centraal > Haarlem
SP Haarlem > Zandvoort aan Zee

27 augustus 2015 - Pendelen (deel 17)

De heenweg

Iets lijkt een terugkomend fenomeen te zijn voor de heenweg: een meeuw staat sinds een tijdje altijd aan het perron van het busstation, haast vragend of hij mee met de bus mag. Alle chauffeurs mijden hem, want tja, ook een meeuw moet een2 geldig vervoersbewijs hebben, zo beweren ze, terwijl honden wel gratis mee mogen.

De bus rijdt traag en deze komt aan om 07:32. Een minuut later en ik kon een kwartier wachten met andere woorden. De trein, die bestond uit twee vierledige VIRMs, was van een gerechtvaardigde lengte en zowat uit een pavlovreactie ging het meerendeel der reizigers helemaal naar voren toe voor een oude VIRM en daar is het eigenlijk veel drukker dan in het exacte midden, met de achterste vier rijstellen die ook nog eens gemoderniseerd zijn. Dat nodigde meer uit en zo vond is voldoelde plek. Ik voel me moe en niet scherp en dat geldt ook bij mijn overstap voor naar Gouda (vanuit Rotterdam), want ik mocht weliswaar vier volle minuten tegen de sprinter naar Uitgeest (via Gouda!) aan kijken op het enige kopspoor van het station - bewegen deed ik niet. Dan maar zoals gebruikelijk de intercity naar Leeuwarden nemen.

Mij was desondanks wel wat opgevallen in de ICMms van de trein naar Leeuwarden: de drieledige variant heefteen enkele prullenbak tussen twee stoelen in, terwijl de vierledige twee prullenbakjes heeft onder de stoelen (vis-a-via uitgezonderd uiteraard).

De terugweg

Het is raak vandaag: er is een aanrijding met een persoon en niets rijdt naar Den Haag. Dit wordt kiezen tussen een ritje via Rotterdam of Utrecht (of de sprinter naar Amsterdam, maar echt veel zin heb ik daar niet in). De intercity naar Rotterdam komt het eerst, dus die wordt het.

In Rotterdam lijkt alles normaal (inclusief de vertragingen van de Intercity Direct) en zo plan ik te wachten tot 18:37, de intercity naar Amsterdam Centraal (via Haarlem) maar de intercity naar Lelystad Centrum van 18:22 heeft natuurlijk in Leiden Centraal een overstap met de trein uit Den Haag Centraal (de ervaring vanuit België, bij onbruik (rekbaar begrip) van de intercity Brussel).

Resumé

[80] Zandvoort > Heemstede
IC Heemstede-Aerdenhout > Rotterdam Centraal (controle: 0)
IC Rotterdam Centraal > Gouda (controle: 0)
[6] Gouda > Gouda
[186] Gouda > Gouda
IC Gouda > Den Haag Centraal (controle: 0)
IC Den Haag Centraal > Haarlem (controle: 1)
SP Haarlem > Zandvoort aan Zee (controle: 0)

4 juli 2015 - Beaufort - Müllerthal - Echternach

Dag drie van de reis in Luxemburg vangt aan in leegte en stilte, want zoals ik al in de post van 3 juli beschreef, waren er geen gasten. Het is een vreemd idee, maar dan weet ik wel weer hoe het is om in een leeg hotel in Noord-Korea te overnachten. Na het ontbijt in alle stilte, verliet ik het hostel ook in alle stilte, om zo in de opkomende zon voorwaarts te trekken naar het kasteel van Beaufort, waar mijn wandeling formeel zou beginnen. Het begin van de dag vielen de temperaturen wel mee, omdat de dag en de dagen erna heet waren en heet zouden gaan worden. Gelukkig zou deze wandeling wel meevallen wat betreft temperatuur, want de eerste wandeling van Beaufort naar de Schiessentümpelwatervallen nabij Müllerthal, een tocht van iets meer dan 7 kilometer, zou bijna de hele tijd in de schaduw gelopen worden, omdat dit een boswandeling was.

Foto's van de dag zijn HIER te vinden. Enkele alvast hieronder:

Beaufort
Klein Zwitserland - Schiessentümpelwatervallen

De eerste wandeling

Het pad dat ik volgde loopt langs een klein stroompje in het bos, dat volledig omgeven is door rotsformaties, die in eeuwen zo gevormd zijn door allerlei natuurlijke omstandigheden die ik allemaal niet kan uitleggen omdat ik het niet exact weet. Het riviertje is een rustig voortkabbelend riviertje, hoewel het soms wel wat stroomversnellingen had en zelfs kleine watervalletjes. Het lijkt een natuurlijk wondertje, hoewel ik onderweg een paar pijpleidingen zag waar ook water uit kwam stromen. Hoe dan ook, het landschap was erg mooi, tussen de bomen en de rotsformaties door.

Op een gegeven moment keek ik op mijn kaart en moest ik ergens naar rechts, maar ik wist niet waar dat moest en zo liep ik rechtdoor mijn pad af, geen idee hebbend, dat ik ergens al afgebogen zou moeten hebben. Ik passeerde nog wat nordic walkers (nog immer geen idee waarom dat bestaat), dus ik bleef denken dat ik goed liep. Dit idee werd bevestigd omdat ik een wandelaarsbordje tegenkwam met de melding dat ik nog 4,7 kilometer had totdat ik in Müllerthal zou aankomen, maar het was zeker nog een kilometer tot klein Zwitserland, alwaar de Schiessentümpelwatervallen te vinden waren. Dit valse idee van goed lopen verdween direct vanaf het moment dat ik op een weg terecht kwam, niet echt een natuurpad. Ik wist wel welke weg dit was, en ik kon deze weg ook volgen, maar echt mooi was dit niet. Een hoop plezier en schoonheid ging er zo wel af - de hele tijd over dat asfalt banjeren maakt niet blij. Ik probeerde om aan de hand van mijn kaart, te oriënteren waar ik was, om zodoende mijn pad weer terug te vinden. Ik moest over een hek springen (met een zware tas ging dat niet goed - een flesje water moest het ontgelden) en zelfs door begroeid ruraal terrein lopen, om het pad terug te vinden. De rivier vond ik, maar het pad niet... Ik dacht in eerste instantie het Verloren Pad terug gevonden te hebben terwijl ik liep door onbekend terrein en wild landschap vol hoog gras, wespen en andere vervelende vliegjes die geïnteresseerd waren in mijn onverwachte bezoek aan hun territorium.

Ik waande mij een weg door de ruige geplanting naar de rivier toe, op zoek naar dat Verloren Pad en eenmaal langs de rivier dacht ik het pad gevonden te hebben, wat maakte dat ik het paadje zonder planten ging volgen. Dit pad hield een tijdje stand, maar het werd toch weer ruig met hele obstakels in de vorm van omgevallen bomen en takken die voor dat pad hingen en ik werd er niet gerusterop, zeker met de aanhoudende groepen boze vliegjes en zelfs wespen die me bleven volgen, maar steken deden ze gelukkig niet.

Het pad hield op een gegeven moment gewoon op, maar ik bleef doorlopen om later tussen de hevig toenemende begroeiing weer een pad tegen te komen, maar ik kwam enkel meer hangende takken en zompige grond tegen waar ik naïef instapte en wat in wegzonk. Mijn schoenen waren zodoende geruïneerd, aan mijn sokken hingen klitten en takjes en mijn benen waren erg vies, maar doorlopen zou ik - bij voorkeur weer op de weg, want dit uitstapje naar de ruige natuur was ik nu wel beu. Ik baande me weer een weg door het hoge gras en spijtig genoeg ook brandnetels, maar ja, dat moest dan maar. Ik begon me een beetje als Survivorman te voelen, al hoefde ik nog geen hutten te maken en op eten te jagen, dus wat dat betreft was dit gewoon soft. Ik moest over een gammel hekje klimmen, wat voorbijrijdende fietsers keken me raar aan tijdens de ontsnapping uit de wildernis, maar ik kon mijn reis voortzetten over de weg, na mijn benen wat afgesproeid te hebben met wat water dat ik gevuld heb van het kabbelende riviertje in het begin (ik ga niet mijn drinkwater daarvoor opofferen). Ik kon een paar kilometer over het asfalt gaan lopen, terwijl ik af en toe wat landgenoten voorbij zag rijden.

Na een flinke tijd was daar een bord dat zei dat ik nog twee kilometer moest wandelen naar de watervallen, langs een wandelpad dat uit het niets leek te verschijnen... Na wat rare bochten, omwegen van dit pad en het passeren van het dorpje Müllerthal, kwam ik daar eindelijk na iets van 10 kilometer aan bij de watervallen. Ik kon mijn benen, schoenen en handen gaan wassen, en wat bijkomen...

Ik ontmoette een Duitse familie (uit Beieren) die ook hier aan het wandelen waren waarmee ik nog lang gesproken heb. Ik heb wat drinkwater gekregen (het mijne was al een tijdje op...) en biscuitjes om de weg naar de bus nog te kunnen doorstaan. Ik verliet het baken van splonzigheid en iknkwam nog nèt op tijd aan voor de bus - de bus reed eens per twee uur en dit bleek de laatste rit van de dag te zijn... De bus volgde exact de weg waar ik al die tijd over gelopen had. Ik moest overstappen en volgens mijn planning zou dat best krap worden, maar het viel in werkelijkheid wel mee, zo langs een rivier met land aan de overkant dat later Duitsland bleek te zijn.

De tweede wandeling

De bus kwam en zo kwam ik aan in Echternach. Ik was eigenlijk te moe om een uitgebreide wandeling daar te maken, mede met het ook op de tijd, maar een kort stadswandelingetje kon er wel mee door. Mijn ouders waren al eerder in Echternach geweest zonder dat ik dat wist, maar ik denk dat zij ook wel een gevoel hadden voor het uitzoeken van mooie plekjes, of iets dergelijks. Plotseling, onderweg in Echternach, was daar regen! Uit het niets zowat, na de hele dag 30 graden zonnig weer te hebben gehad, en ik wilde eerst geen jas meenemen... Die jas ging aan, maar dat was kortstondig, omdat dat buitje het niet eens een minuut uithield. Ik hield het ook geen minuut uit met de zwarte jas aan toen het weer snel zonnig was, dus kon ik weer de jas in mijn uitpuilende rugtas proppen.

Ik kocht wat kleins om te drinken en te eten bij een supermarkt, maar er leek helemaal niemand te zijn. Na een tijdje wachten kwam er toch iemand aanrennen om de producten af te rekenen. Ik besloot te zitren nabij de basiliek van Echternach en ik ging de chocolade die ik gekocht had maar eens op te eten. Nuttige aantrekening: het is niet handig om een grote reep chocolade in je tas te doen als het buiten 30 graden is. In de tas zelf merkte ik niets, maar pas wanneer de verpakking open ging, ging het smeltproces wel erg hard. De troep stroomde langs mijn handen op mijn witte t-shirt (alsof ik al niet vies genoeg was) en genieten kon ik er in ieder geval niet van...

Een bustocht van een half uur naar Luxemburg-stad volgde naar de verblijfplaats, waar de nacht verschrikkelijk was, omwille van de hitte en de letterlijk honderden kleine mugjes die zich ophoopten aan het plafond en rondvlogen...